Alle foto’s en verhalen van passie, gemaakt met bezoekers van de Pauluskerk, Rotterdam
Marco
“Hopelijk komt er een einde aan dit uitzichtloze bestaan
en kan ik terug naar het huisje-tuintje-motortje leven.” Marco verlangt naar
het einde van de ellende waar hij nu in zit en dat zijn dossier geschoond is.
Volledig dossier!!! Hij denkt graag terug aan zijn tienerjaren. Werken, leren,
trainen, lekker motor rijden - de ultieme vrijheid. “Ik wou dat ik weer 13 jaar
oud was, mijn leven over kon doen en dan weten wat ik nu weet.”
Inmiddels (november ‘23) heeft Marco een eigen huis en het gaat goed met hem.
Junior en Miguel
Wat zijn je dromen als je op straat leeft? “Dat we samen komen, elkaar
hebben. En dat doen we hier, in de Pauluskerk en als deze dicht is ervoor op
dit bankje. Aan het eind van de dag krijgen we vaak gratis kip van een zaak
hier in de buurt. Samen eten, muziek maken, praten. Dat houdt ons staande”.Junior en Miguel hebben allebei geen toegang tot opvang omdat ze nog niet lang
genoeg binding hebben met Rotterdam. Hun leven is hier, hun toekomst is hier.
Hoe die vorm krijgt is op dit moment heel lastig, maar “als we plezier kunnen
maken en goede gidsen hebben die ons verder kunnen helpen dan komen we er wel”.
“En ik heb mijn doggies”, zegt Junior. “Die mogen helaas niet naar binnen in de
opvang maar zij, zij zijn mijn alles”
Marian
Zij wil
haar man eren. Hij was kunstenaar en maakte schilderijen. Na zijn overlijden viel Marian in een groot gat. Het was heel
lastig om alles wat ze samen deden nu alleen te moeten doen. De leuke dingen,
maar ook de praktische dingen. Marian raakte diep in de schulden. Ze vond
daarbij steun in de Pauluskerk en is inmiddels uit de schuldsanering. Om haar
man te eren wilde Marian graag een expositie organiseren. Met een
openingsborrel rondom het werk van haar man. Ze heeft schilderijen opgehangen
en mensen uitgenodigd om het leven en vooral de nagedachtenis van Marians
echtgenoot te vieren. Proost!
Paulina, Juli ‘23
De jonge Paulina is een arbeidsmigrant uit Tsjechie. Haar avontuur in Nederland gaat niet goed. Na diverse banen komt ze op straat terecht, er is geen werk meer voor haar in de kassen. Bij gebrek aan werk leeft zij nu al een jaar op straat. Ze slaapt in een parkeergarage. Het leven op straat is voor een vrouw gevaarlijker en practisch lastiger dan voor een man maar ze is flexibel, jong en sterk. Haar droom, al durft ze er bijna niet aan te denken, is trouwen met een leuke man!
Update November ‘23: Even kan Paulina in de Pauluskerk slapen. Boven haar bed hangt deze foto te pronken .
Update juni ‘24: Paulina is vetrokken naar haar thuisland.
Bas
Bas komt al enkele decennia in de Pauluskerk. Hij is nooit dakloos geweest. “Ik heb altijd een dak boven mijn hoofd gehad. Als ik thuis ben vlucht ik vaak weg. Naar de Pauluskerk. Daar doen we activiteiten, is gezelligheid en steun.” Bas’ grote passie is boten, hij heeft jarenlang op binnenvaartschepen gewerkt. Hij denkt graag terug aan de zee, de reizen, het varen. Zelfs na een ernstig ongeluk op de Maas waarbij hij ternauwernood aan de dood ontsnapte zijn boten nog steeds zijn grote passie. “We zijn allemaal ballingen”, zegt Bas.
Simon
“Kennis is macht. Mijn vader zei altijd “Educate yourself! Het maakt je niet rijk maar zorgt dat je verder komt in het leven”. Simon is nu tien jaar hier in Nederland. Het leven op straat leerde hem ook veel over het leven, over hoe met pijn om te gaan. Hij weet wat het is om drugsverslaafd te zijn. Simon studeerde sociale pedagogiek en wil graag mensen helpen om uit deze situatie te komen. “Het is zo belangrijk om verhalen te vertellen, the stories we tell make us who we are.”
Abdul
Hij vertelt een droom die we vaak horen: “Straks, als ik uit deze situatie ben, wil ik anderen helpen om ook uit die situatie te komen. Ik wil bijdragen en belasting betalen. Want zo kan ik dit land verder opbouwen”. Hij kan hier niet blijven, al zijn asielaanvragen zijn afgewezen. Nu hij hier niet mag zijn wil hij het liefst terug naar zijn land: Niger. “Ik heb geen geboorteakte, Niger erkent niet dat ik daar vandaan kom. Teruggaan kan dus niet, ik zit vast, en mijn gezondheid gaat elke dag verder achteruit.
Ben Said
Ben
Said groeide zestig jaar geleden op in een weeshuis in Marokko.
Als kind sportte hij veel. In Marokko had hij niets. Geen familie en geen
toekomst. Hij ging op zoek naar een beter bestaan. Inmiddels is hij bijna
veertig jaar in Nederland. Hij voelt zich hier thuis. Maar omdat hij geen
geldige verblijfspapieren heeft kan hij geen eigen bestaan opbouwen. “Mijn
dromen zijn begraven”, zegt Ben Said. Vanwege zijn slechte gezondheid hunkert
hij naar een rustige plek voor zichzelf.
Janneman
Janneman heeft op hoog niveau getennist en studeerde rechten. Hij houdt niet van drukte al hadden ze vroeger 7 kinderen thuis. Hij was levensgenieter en liet zich graag meeslepen door het leven en door vrouwen. Hij geniet daar nog steeds van al is hij inmiddels 67. Hij heeft ten tijde van Perron 0 veel mensen zien afglijden. Detentie, overdosis. De Pauluskerk was vernieuwend. Waarom hij zoveel kleding draagt? Bescherming. En voor als hij valt. Thuis loopt hij in een shirt rond.
Glenn
Tijdens de Binnenlandse Oorlog vluchtte Glenn met zijn twee kleine kinderen uit een onrustig Suriname. Hij kwam in een ander onzeker land. Het voelt als een reis door een donkere tunnel, zonder ergens een streep licht. Ondanks zijn gezondheidsproblemen blijft Glenn een strijder. ‘It’s time to believe the impossible. Speak to the mountain in your life!’ Hij doet met al zijn frustratie én vriendelijkheid een oproep aan de jeugd: ‘Sta op! Laat je stem horen! Laat het kind in jou spreken!’
Michel
Michel heeft een hart van goud. Hij komt
net terug uit detentie “Ik ben dakloos, dus heb 10 dagen onderdak gehad” Wat
hij het liefste zou willen is zijn moeder nog eens ontmoeten. Zij is
doodgeslagen toen hij 10 jaar oud was. Michel heeft ook na haar overlijden nog veel
mensen verloren in zijn leven. “Willen jullie mij op de foto met mijn boevengezicht?
Ze kunnen zeggen van me wat ze willen maar ik ben eerlijk. Altijd. En heb een
hart van goud.”
Jan
Ik heb veel gereisd. Mensen ontmoet. Quakers. Amish. Indianen. De Lakota-indianen zeggen: ‘De Heilige Geest is Zuivere Intuitie’. Rotterdam is de meest Afrikaanse stad van ons land. In feite was ik een voorloper op wat je nu steeds meer ziet. Tientallen jaren geleden ben ik al stadstuinen gaan ontwikkelen en gaf ik cursussen over landbouw, over planten en kruiden. Elke vrijdag eco-café. Tegen diabetes helpen zonnebloemenbollen. Ik ken wel 20 kruiden tegen diabetes. Gemeenschapszin is voor mij belangrijk, dat heb ik geleerd bij vele stammen over de hele wereld.
Freerk
Ik ben wie ik ben. Naar mijn Friese
opa vernoemd. Ik groeide op in de Bouwmankliniek. Die is allang weg maar ik ben
gebleven. Daarvoor was het een zuigelingencentrum. Een ijzeren regime. Ik
huilde twee weken lang maar niemand kwam. Dat heb ik de rest van mijn leven
meegenomen.
Thuis mochten er geen problemen zijn. Dat vormt je ook. Ik ben terminaal
geboren, zeg ik altijd. Als je hard lacht komt er veel zuurstof door je
lichaam. Dat is ook een vorm van overleven. Wat ik graag zou willen voor de
foto? Dat we samen zijn, en als engelen zingen ’t Oog omhoog, ’t hart naar
boven, hier beneden is het niet’.
Jakat
“Je moet eens kijken naar een toiletpot. Daar zitten we allemaal in, we worden zo doorgetrokken. Iedereen. Allemaal.” Jakat komt al vele jaren in de Pauluskerk, nog in de tijd van het oude gebouw. Bij de Boezemkerk kreeg hij ooit een belangrijk inzicht toen hij plots de boodschap van Jezus begreep. “Hij was niet met de rijken, hij was met de zondaars. Hij ging juist naar de mensen die niets hadden.” Jakat komt in de Pauluskerk om mensen te ontmoeten en te spreken over de weg van bekering. Ik voel de noodzaak om in de Pauluskerk te zijn. “Ik vraag ‘wie ben jij als mens?’. In de maatschappij waarin we nu leven hebben we dat echt nodig. ‘Als het offer van zijn lijden niet op je hart zit, dan ga je eeuwig naar de verderf. Kom tot mij 'die vermoeid en belast zijn’. “In de Pauluskerk voel ik me thuis. Ik heb zelf ook zwaktes, zondaars zijn we allemaal. Wat mijn verlangen is? Dat iedereen hier God mag leren kennen.”
Elvis
“I want to break out of the shadow”, zegt
Elvis over zijn grootste wens. Als je zonder geldige verblijfspapieren in
Nederland bent, beweeg je altijd in de schaduw. Je probeert onzichtbaar te zijn, niet op te vallen. Uit
angst opgepakt te worden en in detentie terecht te komen. Door de situatie waar hij al jarenlang in
zit kan Elvis zonder medicatie niet slapen. Hij is onderdeel van Shadow United,
een Rotterdams kunstenaarscollectief van kunstenaars zonder en met geldige
verblijfspapieren. Ze komen wekelijks bij elkaar in de Werkplaats van Formaat
om met schaduwtheater te werken aan herstel en
positieverbetering. “Working at Formaat helps me not to be depressed. If I
can break out of my shadow I finally have freedom.”
